1. "Propozycja nie do odrzucenia."

Był ciepły, letni wieczór. Leżałam na hamaku w ogrodzie i podziwiałam zachód Słońca. Lekko zaróżowiony horyzont ciągnął Słońce w dół, a ja marzyłam o rzeczach niemożliwych. Moje przemyślenia przerwał dzwoniący telefon. Na dzwonek miałam ustawioną piosenkę "Mad Man" zespołu The Wanted. "...Maybe I'm a mad man, maybe I'm a bad, bad, bad, bad man..." nuciłam nieświadomie, patrząc na telefon i myśląc. Dzwoniła Monia, moja najlepsza chodź czasami denerwująca przyjaciółka. Nie odbierałam, bo znowu miałam napad lenistwa (jak to określałam) i nie chciało mi się nawet kiwnąć palcem. Gdy telefon zadzwonił chyba już po raz 10, zrezygnowana podniosłam go i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Halo? - mruknęłam,niezadowolona z tego, że ktoś przerywa mi chwilę leniuchowania.

- A ty co taka naburmuszona? Kot ci znowu uciekł? - zapytała Monika ze śmiechem.Na samą myśl o zimowych poszukiwaniach mojego kota Bruna, uśmiechnęłam się mimowolnie.

- Nie, po prostu... A z resztą, nieważne. - powiedziałam, zawstydzona moim wcześniejszym zachowaniem.

- Niech ci będzie, ale kiedyś i tak się dowiem. - odpowiedziała moja przyjaciółka, udając obrażoną.

- Chciałabyś, chciała... - zanuciłam, śmiejąc się. Wiedziałam, że Monia próbuje wyciągnąć ze mnie informacje. Zawsze tak robiła, gdy nie chciałam jej czegoś powiedzieć.- Dobra, koniec tego! Co chciałaś?

- Mam dla ciebie BARDZO ważną wiadomość. - powiedziała poważnie, podkreślając słowo "bardzo". Zaciekawiona, zaczęłam chodzić w kółko. Wiedziałam, że nie dzwoniłaby i mówiła takim poważnym głosem z jakiegoś błahego powodu, ponieważ nie znosiła powagi i zawsze była osobą wesołą.

- No to mów, na co czekasz? - spytałam niecierpliwie.

- Co się tak pieklisz? - odpowiedziała, rozbawiona.

Nie drocz się ze mną, tylko mów! - prawie krzyknęłam. Wiedziałam, że ona w prost uwielbia mnie denerwować,więc nie owijałam w bawełnę. Ona przyzwyczajona do tego, nie przejęła się zbytnio.

- No dobra, dobra. - uległa. - Jak ci wcześniej opowiadałam, postanowiłam przeprowadzić się do Londynu i chciałabym ci złożyć pewną propozycję...
- Jaką propozycję? - zapytałam z bijącym sercem, przerywając jej w połowie zdania. "O co jej może chodzić? Pamiętam, mówiła mi o tym ale myślałam, że żartuje." Próbowałam zrozumieć do czego zmierza.
- Nie przerywaj mi to się dowiesz. Otóż... - Monika próbowała zbudować napięcie. - Nie chciałabym być w nowym miejscu taka samotna, więc... czy chciałabyś pojechać ze mną do Londynu?
Zamarłam. Naprawdę chciałaby ze mną zamieszkać? Oczywiście, że tak! Jesteśmy przecież jak siostry! A w sumie to nic mnie tutaj nie trzyma, rodzice też mieszkają w Anglii. Mogłabym w końcu ich zobaczyć, po latach rozłąki.
- Bo wiesz, blisko Londynu mieszka też twoja rodzina i.. i.. ale jeśli nie chcesz... - zaczęła się jąkać i plątać.
- Kpisz czy o drogę pytasz? Oczywiście, że chcę! Co dwie głowy to nie jedna, prawda? -wykrzyknęłam wesoło.
- Naprawdę?! Kamień spadł mi z serca! - teraz to krzyczałyśmy z radości.
- To kiedy wyjeżdżamy? Muszę się spakować! No i kupić bilety! - wymieniałam szczęśliwa, że będziemy mieszkać razem, czyli tak jak marzyłyśmy będąc w podstawówce.
- Najpierw musimy wszystko powiedzieć twojej cioci. - uciszyła mnie.
- Eee, tam. Jeszcze zobaczysz, że będzie się cieszyć jak się o tym dowie. Pewnie ma mnie już po dziurki w nosie. - powiedziałam, uśmiechając się pod nosem.
- Może i tak... Znając ciebie, to na pewno. - zaśmiałyśmy się obie.
- A skąd weźmiemy pieniądze na wynajęcie mieszkania? - zapytałam zmartwiona.
- O to się nie martw. Tata kupił w Londynie dom, którego nie używa. Zaproponował mi mieszkanie w nim, gdy dowiedział się o moim postanowieniu. No i przecież znajdziemy sobie pracę. - wytłumaczyła mi spokojnie.
- To dobrze. A może nie będziemy gadały przez telefon, tylko przyjedziesz do mnie, co? - zaproponowałam, bo tak bardzo chciałam się z nią zobaczyć.
- Teraz nie mogę, bo się pakuje. Tobie też radziłabym to zrobić. Jutro wszystko uzgodnimy.
- Ohh, ok. To ja idę zabrać się do pracy. - powiedziałam zawiedziona.
- Do jutra! Już nie mogę się doczekać! - pożegnała się. Rozłączyłam się i ciężko opadłam na hamak. "Za dużo wrażeń jak na jeden dzień. A lato zapowiadało się tak spokojnie." Pomyślałam oszołomiona. Wstałam i szybko weszłam do domu, kierując się w stronę mojego pokoju.
- Natalio, czy ty przypadkiem nie miałaś czegoś zrobić? - z zamyślenia wyrwał mnie głos ciotki.
- A no tak! Całkiem zapomniałam! - uderzyłam się ręką w czoło. Przecież miałam zadzwonić do rodziców i wyczyścić kuwetę Bruna. Wyjęłam telefon z kieszeni i wystukałam numer do mamy.  Po krótkim przywitaniu, powiedziałam jej co postanowiłyśmy z Moniką. Zareagowała bardzo radośnie, jeszcze chwilę z nią pogadałam i rozłączyłam się. Gdy weszłam do mojej sypialni, wyczyściłam kuwetę, spakowałam wszystkie rzeczy do walizek (co zajęło mi masę czasu) i położyłam się na łóżku pomyśleć. Bruno wskoczył na mój brzuch i zwinął się w kłębek, mrucząc. Gdy jednak zobaczył, że nie jestem w nastroju, położył się obok mojej twarzy i cały czas przyglądał mi się tymi swoimi, wielkimi i niebieskimi oczyma. Mówią, że czarne koty przynoszą pecha, ale ja wcale tak nie myślę. Bruno przyniósł mi wiele radości i szczęścia. Może i nie potrafi pocieszać jak człowiek, ale sama jego obecność jest dla mnie ukojeniem. Leżąc tak, w końcu zachciało mi się spać, więc poszłam się umyć i przebrać w za dużą koszulkę taty i krótkie spodenki. Szybko wskoczyłam pod kołdrę i przytuliłam kota do siebie, szepcząc mu dobranoc.

______________________________

Witam wszystkich!:D Oto pierwszy rozdział mojego opowiadania, oddaję go w wasze ręce. Przez pierwsze kilka rozdziałów może być nudno,ale potem akcja się rozwinie. ;)Trochę długi, ale mam nadzieję, że w całości go przeczytacie. Dedykuję go mojej przyjaciółce, która dzięki mnie polubiła The Wanted. :D Mam nadzieję, że się wam spodoba.

Natalie ♥